Ik ben opgegroeid met kunst, mijn vader tekende en schilderde veel, met name portretten. “Inge, kijk eens mee – moet die neus niet ietsjes langer?” Ik leerde al vroeg kijken en had er veel plezier in om samen langs de slootkant de molens te tekenen of op een grafsteen zittend het oude Romaanse kerkje.
Bijzonder hoogtepunt in deze periode was het Stilzitten, wat ik zo’n anderhalf jaar deed. Met mijn wat dromerige aard kon ik dat goed, dus was ik het aangewezen kind om met mijn vader mee naar Den Haag te rijden waar hij op woensdag- en zaterdagmiddagen (als de zon niet scheen), les kreeg van Willem de Visser in olieverf portret-schilderen. Ik was als 11-jarige het eerste portret in olieverf in wat een lange rij zou worden.
Pas nu, nu ik gepensioneerd ben, komt het schilderen en tekenen weer terug… Ik moet zeggen, dat ik zelf best ‘n beetje verbaasd ben over het gemak waarmee ik de portretjes gelijkend maak, na mijn “gap” van meer dan 40 jaar. Ik heb er ontzettend veel plezier in, en voel me heel dankbaar voor dit overgeërfde talent en de vroegere stimulans en inspiratie van mijn vader.
Na mijn kindertijd bleef ik wel tekenen en schilderen, maar nooit heel fanatiek. Deed ook nog een LO teken opleiding, zo rond mijn twintigste. Toen hield het op. Mijn werk op de uitgeverij en andere hobby’s kregen de overhand. Zeker toen ik koos voor het vrije beroep van Healing Tao Teacher (zzp), had ik al mijn creatieve energie nodig om mijn financiële hoofd boven water te houden, wat overigens best goed lukte. Uiteindelijk werkte ik als Senior Healing Tao teacher in Nederland en begeleidde hier en in het buitenland de opleidingen voor Instructeur.
INTERVIEW:
‘Voordat ik vijfentwintig jaar geleden in dit huis kwam wonen, woonde ik op de Groot Hertoginnelaan in het ‘Taohuis’. Het Taohuis werd destijds door acht en later door zes bewoners behuisd, waar ik er dus eentje van was. Ik ben een echt community mens!…’